PIOTR
J ę DRZEJAS

Zaraz po ukończeniu studiów w rodzinnym Zabrzu rozpoczął studia teatralne i jednocześnie marzył o zostaniu reżyserem, marzenie, które spełniło się kilka lat później w krakowskiej PWST. Jednym z najbardziej formacyjnych doświadczeń podczas studiów było półroczne stypendium na wydziale reżyserii Barcelona Institut del Teatro . Po powrocie do kraju ukończył dyplom reżyserski na scenie teatru „Tor” im. Juliusza Słowackiego w Krakowie i rozpoczął „życie reżyserskie i teatralne” jako reżyser na różnych scenach w teatrach polskich i europejskich.

Poszukiwanie różnych doświadczeń teatralnych doprowadziło go do założenia stowarzyszenia teatralnego z grupą przyjaciół. Pozyskiwanie funduszy na projekty teatralne, organizowanie pracy, a nawet wskazywanie lokalizacji możliwych spektakli wywołało dalszą eksplorację. Podczas pracy projektowej w prywatnym teatrze miał okazję doświadczyć zarządzania projektami w bardzo szczególnym środowisku, a mianowicie instytucji non-profit. Jako wiceprezes wiele się nauczył i dzięki temu doświadczeniu i wiedzy mogłem aplikować i wygrać konkurs na rolę reżysera teatralnego w jeleniogórskim teatrze publicznym im. Cypriana Kamila Norwida. Ta nominacja była wielkim wyzwaniem do pracy w teatrze od dawna zaniedbanym artystycznie. Jako dyrektor artystyczny Międzynarodowego Festiwalu Teatrów Ulicznych i Teatru Jeleniogórskiego przekonał się, jak ważne jest zarządzanie w kulturze. Z tego powodu rozpoczął studia na tym kierunku na Uniwersytecie Jagiellońskim (Kraków) i ukończył je w październiku 2015 roku z tytułem magistra kultury i zarządzania mediami. Doświadczenie w Jeleniej Górze okazało się również bardzo przydatne w projektach międzynarodowych. Oprócz współpracy transgranicznej w ramach Euroregionu Nysa, za którą teatr został nagrodzony, udało mu się wygrać udział w dużym projekcie w ramach inicjatywy Kreatywna Europa.  

Reżyserując w wielu teatrach w Polsce i za granicą poznał różne metody pracy, różne kryteria, klimaty, ludzi - artystów. Szczególne wrażenie zrobił na nim teatr niemiecki, jak bardzo różnił się (pod wieloma względami) od teatru polskiego - przez co miał na myśli sposób, w jaki działał, organizował, realizował i osiągał efekt końcowy.  Chciał kontynuować swoją drogę jako menedżera kultury, jednocześnie próbując opisać naukowe metody nieodgadnionego działu zarządzania kulturą.

Od października 2016 do 2018 byłem dyrektorem Muzeum Wiśnickiego, które zarządza zamkiem w Nowym Wiśniczu. Również w 2016 roku rozpoczął studia doktoranckie na Uniwersytecie Jagiellońskim w Instytucie Kultury oraz w pracy dydaktycznej prowadził kursy „Przywództwo w instytucjach kultury”.

​

Jako reżyser i aktor współpracował z teatrami w Krakowie, Zabrzu, Kielcach, Olsztynie, Warszawie, Gdańsku, Żytawie (Niemcy) iw Katalonii (Hiszpania). Jako reżyser odpowiadał za „Monologi pochwy” Ewy Ensler (Teatr Stu, Kraków), „7 sekund / W Bogu ufamy” Falka Richtera (Teatr im. Stefana Jaracza, Olsztyn), „Edmonda” Davida Mameta (Teatr Stowarzyszenie N50, 18 E18, 46, Zabrze), „Świadkowie” Tadeusza Różewicza i „Bajzel” Krzysztofa Czeczota (Teatr Ludowy, Kraków-Nowa Huta), „Walentynki” Iwana Wyrypajewa i „Nie służymy Żydom” Mariusza Sieniewicza i „Skapens Skepsis” Moliera (Teatr Stefana Jaracza, Olsztyn), „Dziady według Stanisława Wyspiańskiego” Adama Mickiewicza i „Kartoteka” Tadeusza Różewicza (Teatr Stefana Żeromskiego, Stefana Żeromskiego) Ja suka i jej nowy koleś Michała Walczaka (Laboratorium Dramatu, Warszawa), „Być jak Kazimierz Deyna” Radosława Paczochy (Teatr Wybrzeże, Gdańsk), „Wyzwolenie” Stanisława Wyspiańskiego (Teatr Tadeusza Łomnickiego na Woli, Warszawa), „Burza” William Shakespear (Teatr Stefana Jaracza, Olsztyn), Histeria miłosna Murr a y Schisgala (Teatr Studio Buffo, Warszawa) oraz spektakl muzyczny „Univers” (Teatre Mikrokosmos, El Vilet / Lleida). W laboratorium teatralnym wyreżyserowałem także cykl "Kabaret na Koniec Świata". W jeleniogórskiej Teatrze im. Cypriana Kamila Norwida wystawiłem dwa spektakle: „Pierścień Wielkiej Damy” Cypriana Kamila Norwida i „Any Everest” Radosława Paczochy. W Niemczech wyreżyserowałem „Matkę wojnę” dla D. Tavadze.

Asystował Kazimierzowi Kutzowi w „Kobietach i huzarach” (Teatr Narodowy Helena Modrzejewska, Kraków) i był drugim reżyserem „Ryszarda III” Jerzego Stuhra Williama Szekspira (Teatr Ludowy, Kraków-Nowa Huta). Jako aktor zagrał między innymi role Widma w „Dziadach, część druga” Adama Mickiewicza w reżyserii Ireny Jun i Nicka w „Kto się boi Virginii Woolf?” Edwarda Albee w reżyserii Laco Adamika.

Oprócz pracy w teatrze lubi biegać, wędrować po górach, czytać i słuchać muzyki alternatywnej. Jest również przewodnikiem górskim, interesuje się historią i architekturą, aw wolnych chwilach poświęca się życiu rodzinnemu, wychowując syna Mieszka i córki Dobrusię, Nawojkę i Maciejkę wraz z żoną Anetą.

​

​

​

​

​